W elementach konstrukcyjnych stosuje się często powłoki rozmaitego przeznaczenia, wykonane różnymi technikami i różnymi materiałami.

Najczęstszą przyczyną stosowania powłoki na elemencie konstrukcyjnym to:

- ochrona przed środowiskiem agresywnym chemicznie, powodującym niszczenie materiału – powłoki ochronne,

- poprawa wyglądu zewnętrznego powierzchni - powłoki dekoracyjne,

- spełnienie obu powyższych wymagań - powłoki ochronno-dekoracyjne,

- uzyskanie pewnych własności fizycznych lub technologicznych powierzchni, np. zmiana współczynnika tarcia, odporność na ścieranie, poprawa zdolności łączenia przez lutowanie, itp. - powłoki techniczne.

Sposoby nakładania powłok to:

- metody elektrolityczne jedno i wielowarstwowe,

- metody chemiczne,

- metody konwersyjne wytwarzane przez sztuczne wywołanie korozji powierzchni metalu.

Oznaczenie:

Fe/Cu20/Ni30

gdzie:

Fe – kod metalu podłoża (tu żelazo lub stal),

Po ukośnikach kolejne warstwy powłoki w kolejności nakładania (ostatnia jest na wierzchu), czyli w tym wypadku:

Cu20 – warstwa 20 µm miedzi,

Ni30 – następna warstwa 30 µm niklu,

Stosowane oznaczenia innych materiałów:

Metal podłoża:

Fe - żelazo lub stal

Zn - cynk

Cu - miedź

Al - aluminium

Ms - mosiądz

Zc - żeliwo 

Metal powłoki:           

Zn - cynk

Cd - kadm

Ni - nikiel

Cu - miedź

Cr - chrom

Sn - cyna

Pb - ołów

Ag - srebro

Au - złoto